Aaneengeregen aangezichten
Zelfportret
Bladervenster↑
Ik zie mezelf graag, ik hou van mezelf. En dat is nodig om anderen graag te zien of van hen te houden. Wanneer ik met mijn trouwe huisgenote ga shoppen, laat ik geen kans voorbijgaan om mezelf in een spiegel te keuren, en meestal vind ik dat het goed is. Zij moet dan lachen, want ik zou volgens haar nog ijdeler zijn dan een vrouw.
Mijn hoofdhaar begon rond mijn 20ste levensjaar uit te vallen. Daar heb ik aan moeten wennen. Bovendien zei mijn trouwe huisgenote op een goeie dag onverwacht dat mijn neus een beetje scheef staat. En dat terwijl ik dacht dat ik voor een mooie man doorging sinds een 7-jarige me zo ooit had genoemd. Dus knap ben ik niet, maar sommige mensen vinden me aantrekkelijk zoals ik ben.
Ik, mezelf en mij
Onderzoek heeft uitgewezen dat de mooiste mensen een symmetrisch gezicht hebben. Geen probleem, want met het magische toverstokje photoshop ik mezelf tot een man waar iedereen graag naar kijkt. Een Eygen-gereid fotoproject dus. Daarvoor heb ik mijn gezicht verticaal in twee gesneden en achtereenvolgens de linkerkant en de rechterkant gespiegeld. Daarna heb ik twee filters erop losgelaten: hoog dynamisch bereik en imitatie van de Lomo speelgoedcamera. Dat resulteert enerzijds in de oude man zoals ik mezelf nu al van buiten zie, en de autistische dromer binnen in mij.
Andere kunstenaars zullen neerkijken op mijn bezigheid, want wat is er moeilijk aan het bewerken van een foto met filters? Toch lijkt het me niet zo vanzelfsprekend om het juiste beeld uit duizenden foto's te kiezen, het perfecte kader te vinden en het geweldigste effect erop toe te passen.
