In den beginne waren er weirde woorden
2024
Betekenis
Hoe ouder ik word
hoe minder woorden
ik nodig heb
om te betekenen.
2023
40 jaar
Het lijkt alsof het gisteren was.
De eerste hand,
de eerste kus,
de eerste...
Nog nat achter de oren
maar toch bereid
om samen de wereld
te veroveren.
Verder dan Leuven
hoefden we niet te komen
maar toch realiseerden we
al onze dromen.
Van twee gingen we
naar drie
en uiteindelijk
werden het er zes.
En nu lopen er
overal stukjes rond
van onze liefde
die nooit verjaart.
Dorpje
In Limburg ligt een dorpje
dat van bij het begin al
te klein was
voor mijn dromen.
Ik kon niet snel genoeg
dat gat in de wereld
achter mij laten
om open te breken.
Maar toen ik
alles had gezien
keerde ik terug
om beter te kijken.
En nu zie ik pas
dat ik enkel ben
wie ik ben
juist door dat dorpje.
2022
Gelukken
In lang vervlogen tijden
hebben we op een grenzeloos plekje
een kwetsbaar boompje geplant dat
met veel hoop, liefde en vooral dromen kon groeien.
Langzaam werd het
een imposante vruchtbare notenboom
die in goede en slechte tijden
altijd bescherming en schaduw bood.
En toen we dachten
dat het niet meer beter kon
kwamen er steeds meer
sterke takken bij
waarvoor al onze joekers
ongeduldig in de rij gingen staan
om te leren hoe ze moeten vliegen
zonder al te hard te vallen.
Ze waren met vijf
en ze wisten
dat ze
nog iemand misten.
En toen kwam er
een heel klein meisje bij.
dat wist dat de trein niet kan rijden
zonder sterke dwarsliggers.
Zij is het orgelpunt
van wat ooit in Kinrooi begon
en in Leuven uitgroeide
tot onze grootste droom:
Wij veroveren samen de wereld
en niemand kan ons stoppen!
Geworteld
Ik mocht kind zijn
in een verloren gat
aan de grens
tussen moeten en willen.
Mijn vleugels waren te groot
om rond de kerktoren
en het vijfarmenkruispunt
te blijven draaien.
Ik zocht het elders
zonder te weten
wat ik zocht
en wat ik achter liet.
Uiteindelijk kon ik niet anders
dan schoorvoetend terug te keren
naar de plek waar ik
nooit wilde zijn.
Juist daar
werd ik mezelf
en kreeg ik
nieuwe sterke takken.
Emely, Nino, Livie, Cleo, Matteo en Élou
2021
Wie ben ik?
Ik was ooit
onbezorgd, gedreven, ambitieus, wild
en zelfs een beetje weird.
Ik stond aan de rand van de straat te schreeuwen
maar blijkbaar was democratie doof.
Toen ben ik maar midden op de weg gaan staan
zodat iedereen moest stoppen.
De vraag is:
Wanneer zal iemand door rijden
die daar geen boodschap aan heeft?
Alleen?
Af en toe raak ik in paniek:
Ik heb maar twee handen,
één hoofd,
een hele hoop wil en tijd
te kort…
Maar dan zie ik
hoe mijn takken groeien
en ben ik gerust.
Want
ik hoef het niet meer
alleen te doen!
Remedie
Alweer een jaar voorbij
met te weinig handen,
te weinig kussen,
te weinig huid
en te veel schrik.
Maar we blijven hopen,
we blijven dromen,
we blijven verlangen,
we blijven vooral zoeken
naar een remedie
tegen onszelf…
Een duwtje in de rug…
Er zijn geen woorden
voor pas geboren leven.
Sprakeloos zien we
waar we vandaan komen.
Vol bewondering zoeken we
naar onbetreden paden.
Ik sta aan de rand van het pad
met uitgestoken handen
niet om hen op te vangen
als ze struikelen of vallen
maar om hen verder te duwen
op hun eigen pad!
Geniaal normaal
Essentie van mijn bestaan?
Gewoon joeken met mijn kleinzoon.
Nino.
Zijn schaterlach
maakt alle gevleugelde woorden
uit het verleden overbodig.
Zeker als hij
zijn eerste woord zegt:
Auto hè.
Normaal
Ik ben de zoon
van een metselaar en een winkelbediende.
Ik was voorbestemd
om normaal te zijn.
Zonder het te merken
ben ik het ook geworden.
En dat vind ik vreemd genoeg
uitzonderlijk…
2020
La Vie
Ik ben sprakeloos door een kind
dat nog niet kan spreken.
Maar alleen door er te zijn
zegt het oneindig veel.
2019 HBVL: Vers gesch(r)ift
Punt
Als ze je zouden zeggen
dat vandaag
je laatste dag was,
hoe zou je dan reageren?
Ik zou er
een gedicht over schrijven
en er een punt
achter zetten!
Een vleugje liefde...
"Je mag mijn hart altijd hebben,
als je het nodig hebt",
riep ik haar na.
"Dat heb ik al lang",
zei ze teder.
Overbodig
Een dichter is iemand
die woorden verzint
waar taal overbodig wordt.
Niemand begrijpt het
maar iedereen weet
wat hij bedoelt.
Maar het herhalen
kan niemand.
Dat maakt dichters uniek
en overbodig...
Overbodig?
Aan de poort vroegen ze me
waarom ik binnen zou mogen.
Ik haalde m'n pen boven
en uit medelijden
openden ze de poort
naar de hemel
waar geen taal bestaat...
2015
De kat is
van de schutting gesprongen
Ooit zat ik op de schutting
omdat ik dacht
dat ik zo de maan kon aanraken
en minder hard moest schreeuwen.
Maar de maan is nog steeds
onbereikbaar
en ik ben hees
geschreeuwd.
Alle rare kwasten rondom mij
verdwijnen geruisloos
en woorden blijven ongehoord
door de oorverdovende schoten.
Mijn negen levens zijn bijna op
maar de schutting blijft mijn blad
dat een verschil maakt tussen
knikken en altijd dwarsliggen.
2013
Eygen kruis
Van bij de eerste kreet
hak je het struikgewas weg,
leg je voortdurend nieuwe stenen
op onbetreden paden,
plaats je wegwijzers,
naar jezelf.
Maar zij kruipen door hagen,
sluipen langs verboden wegen,
vallen in diepe kuilen
en vermijden je kruispunten.
Zij komen nog wel thuis
maar dragen voortaan hun eigen kruis.
1982
Bier
de kruk naast me
een verscheurde bekleding
een kruk met vier poten
niks meer
niks minder
er langs, mensen
die me niet zoveel interesseren
enkel die kruk
eigenlijk zo intiem
zonder iemand erop…
