De relikwieënverzamelaar: de vereffenaar
Volgens Plato zijn het ware, het goede en het schone de hoogste ideeën, en de dingen uit de waarneembare werkelijkheid zijn daar gebrekkige afspiegelingen van. De mens ziet dingen die er niet zijn en zoekt zaken die niet bestaan, ook in de liefde laat hij zich een rad voor de ogen draaien.
Bij Rusland denkt iedereen aan de weidse taiga, niets dan natuur en nauwelijks mensen, maar veel dichterbij ligt een land waar je minstens twee kilometer van alle verkeer verwijderd bent. Dat is mijn rustland. Ik stel me voor dat ik er woon en dat het mijn thuisbasis is om excursies te organiseren naar religieuze plekken in België.
Een kluizenaar voert experimenten uit in de kelder van zijn hoeve aan de Maas om te weten te komen hoe hij iets uit de dood weer levend kan maken. Dat lukt hem niet, maar hij vindt wel een kaartje aan een neergedaalde ballon waarop een kind een goed rapport wenst.
Zijn zoektocht naar de afzender ervan brengt hem bij een weeskind in Susteren. Opeenvolgende vreemde ervaringen laten blijken dat het kind in contact kan treden met gene zijde. Bij hun poging haar overleden ouders te groeten, verdwijnt het meisje spoorloos.
Fragment:
De rekening was vereffend, de poltergeist was uitgespeeld, de fantoompijn was over. Zijn kwade-ik en zijn goede-ik waren weer verenigd. Restte hem enkel de vraag hoe hij ooit zijn ondoorgrondelijke slechtheid had kunnen rijmen met zijn naïeve goedheid.
Vic wist genoeg. Hij stond recht, en dat gaf Aïcha weer wat ademruimte. Onmiddellijk deed ze pogingen om zelf van de vloer omhoog te komen.
‘Wat doe je? Laten we die zottin gaan?’ vroeg Betty.
‘Ze heeft niets gedaan. Ik neem de schuld op mij.’
Betty zag in dat ze in haar eentje de vrouw niet meester zou zijn. Gezwind sprong ze van Aïcha af en veegde het stof van haar kleren.
Zonder afscheid van de vrouwen te nemen wandelde hij de kerk uit. Hoe hij thuis zou komen was niet belangrijk. Hij had een troost: Elisa was weer bij haar ouders, in de hemel.