De hu-manische verzen revisited
Ik ben een dichter. In juli 2012 ben ik begonnen met een maandelijkse blogtekst online te zetten. Bij elke tekst hoorde een gedicht dat meestal tegen het onderwerp van de blog aanleunde. In december 2024 schreef ik mijn laatste gedicht.
Die gedichten van 12,5 jaar heb ik samengevoegd, maar ik kon het natuurlijk niet laten ze aan te passen door ze in een andere context te zetten. Het resultaat is deze bundel herziene verzen.
Jan en alleman nemen doorgaans aan dat gedichten altijd rijmen, maar Hubert en zijn rare kompanen doen daar liever niet aan mee in hun (k)wartaalschrift Weirdo's. Ik heb geprobeerd in hun idee mee te gaan, maar de ervaring leert me dat een gedicht toch lekkerder leest als het rijmt.
Het moet niet precies rijmen, als de uitgaansklanken maar een beetje overeenkomen is het al goed voor mij. Volrijm, assonantie en acconsonantie gebruik ik naar believen door elkaar en ook de strofes geef ik vorm zoals mijn architecturale gen me ingeeft.
Het resultaat kan soms verwarrend overkomen, maar enige inzet van de lezer is toch wel nodig om de diepere betekenis van een gedicht los te kunnen weken van het blad.
Fragment:
Genadig
God-is-dood,
maar in glas-in-lood
leeft hij verder
als onze herder.