Kris' gedichten van maart

2024

Oorlogsbasis aarde

Ik zie graag mensen, ook in hun blootje, wat ik je brom,
snak naar liefde als naar zon na een ijskoude nacht,
terwijl ik me de haan op de kerktoren waan, in volle pracht.

Ik vraag mensen met stelligheid: kom in de kom,
zodat ze elkaar tot een omelet kunnen bakken
om ermee de aarde schilderachtig vol te spatten.

Ik geef het grif toe: ik ben wel eens dom en stom
maar dat doe ik om mensen te doen schaterlachen
want het leven is niet zo fijn als ze eerder dachten.

Daarom stel ik hen voor niet te wachten op de bom,
af te zien van hartjes in het ijs op de zijp te schaatsen
en zich als kanonnenvlees te laten overplaatsen.

2023

Gedicht dat niemand leest omdat het (leven) niks voorstelt

We schuiven de supergrote puzzel aan de kant
om samen gekke pakjes voor de kerst te maken,
en terwijl onze dierbaren ‘O denneboom’ slaken
roep ik jou uit tot de mooiste van het hele land.

Terwijl hemel en aarde bewegen in een mum van tijd
en ijssculpturen over onze vlammetjes waken,
doen zon en maan er alles aan om elkaar te raken
zodat onze microkosmos tot een heelal uitdijt.

2022

Dappere snaken

Wapens inleveren!
Overgeven!
Begrepen?

Grenzen bewaken
en het eens raken,
of uzelf opblazen.

Wees niet te sociaal met media,
heel even helden in Utopia,
anders sturen we u naar Siberia.

2021

Afg(e)rond

Vroeg de handdoek in de ring moeten werpen.
Kan dat toekomstbeeld niet zo goed verteren.
Het einde zonder vrees tegemoet treden.
Niet weten hoe het onheil te verbloemen.

Zou uit naasten en vrienden rust moeten putten.
Kan uit wonderlijke momenten moed scheppen.
Moet het leven onherroepelijk loslaten.
Kom er niet onderuit, het hoort erbij, dat sterven.

2020

Niet gedicht maar iets dat open kan

Gaten in kazen zijn als heiligdommen.
Via kerkpoorten verdwijnen we in zwarte gaten.

Kerken zijn als wormgaten aan de neus van de schepper.
Gaten in de lucht slaand lopen onze levenswegen dood.

Ademen is leven. Ondervinden is leerstof opsnuiven.
Bidden is vragen. Geloven is zinvol nadenken.

2019

Onsterfelijk leven

Ik zou graag weer kind zijn
om met neefjes en nichtjes te ravotten, om in de beek pootje te baden,
om in bomen te klauteren en dan vroeg te gaan slapen.

Maar uit het niets springt ik weet niet wie,
alsof hij zich aan mijn doornen kwetst, me boos uit de vaas vol water trekt
en met een bot mes me korter afsnijdt waardoor ik zonder begin geen einde meer zie.

Helaas heeft de tijd me ingehaald,
ben ik in mijn slaap verdwaald geraakt, snak ik naar een late zonsopgang
waarbij ik al zwevend over berijpte daken afscheid neem van het aardse geklingklang.

2018

Dichterbij kan nooit

Ik heb jullie welingelicht, alle bouwplannen piekpijn uitgetekend
en jullie levenspad uitgestippeld.

Ik heb jullie ook geïnspireerd, jullie levenslot uitgesproken
en jullie omgeving gemusiceerd.

Ik heb me nu echter verbannen, loop hier niet helemaal verloren
maar hoop dat jullie me zullen vergeten.

2017

Hoe vaak een gedicht het niet doet

Tweeduizend jaar geleden, toen de wereld nog plat was
en mensen liepen in waterpas,
toen de tijd nog stil stond en niemand dat erg vond,
toen geloofde ik nog in het kind, een uitgang belovend uit dit labyrint.

Tweeduizend jaren later ligt de M&M-wereld aan de afgrondrand
en smelt zij tot een lege armoehand.
Kan ik me troosten met de ultieme hoop dat de toekomstmensen
MM zullen zien als de dood van een oude martelaar, over tweeduizend jaar?

2016

Pleziertocht

Ik zie het als een muur.
Ervoor ben ik plezierig, eenmaal erachter en ik word oud en zuur.

Maak met je mondje
mijn wazige weg zuiver, want jij ziet het helder, zo klaar als een klontje.

2015

Versterving

We zijn elkaar een beetje uit het oog verloren
en weten van elkaar niet hoe wij de tijd doden.

We herinneren ons zoveel en vragen ons af: waarom?
en horen plots de wind tegen de bloem zeggen: daarom.

2014

Open op zon- en regendagen

Als na de droeve winterdagen het zonneken lacht als een schavuit,
dan moet ik mijn vreugde voortvertellen en word ik een vogelken dat fluit.

Als op een vroeglijken lentedag zing ik het van de daken en kweel:
het zonneken staat weer op vandaag, en straalt als een kostbaar juweel.

2013

Winterprik

De wereld verstopt zich onder een wit deken,
maar grote mensen houden van stoepen schoonvegen.
Kinderen vechten in heuse sneeuwbaloorlogen,
de natuur wordt onrustig, wil beginnen zogen.

Het ijs kraakt, zet zich schrap,
ongeduldig om te kabbelen, kab, kab.
Wachtend op de eerste lentestralen
die de kristallen uiteen laten vallen.

Terug naar boven