Kris' gedachten van januari

2024

Er zal altijd iemand zijn waarvoor een verzonnen verhaal echt is, en omgekeerd natuurlijk

Ik heb veel te vertellen. Maar of ik de lezer daarmee iets bijbreng, is niet zeker. Ik weet dingen die jij niet weet, en omgekeerd. Liefst van alles vertel ik iets waarvoor je wel enige interesse kan hebben. Met het risico verguisd te worden durf ik het aan enkele van mijn meningen wereldkundig te maken. Zo groot is dat gevaar echter niet, want mijn blog wordt hoogstens door mijn vrienden op facebook gelezen, en dat zijn er maar 87, waarvan 6 volgend. Proest het uit.
  Wat denk je van facebook die mij voorstelt om 9,99 euro per maand te betalen, enkel en alleen om geen reclame meer te ontvangen? Op tv net hetzelfde liedje: ik kan niet door de reclame spoelen, en dus moet ik me een Netflix-abonnement aanschaffen om het reclameloze filmpaleis binnen te treden. Ondertussen weet facebook maar al te goed naar welke reclame ik kijk. Wellicht ziet de firma mij als een vrouw, die met honderd bikini’s per jaar niet toekomt. Maar ik ben een man en zie nog altijd liever een schaarsgeklede vrouw dan een volledig naakte. Want mijn eigen fantasie vult het plaatje in een oogwenk op.
  De laatste bevinding van een of andere onderzoeker is dat oermannen, heel lang geleden welteverstaan, een penisbot hadden, net zoals vele dieren dat nu nog bezitten om langdurig te kunnen seksen. Dat penisbot zou ik wel willen, voor het geval de bloedbanen naar mijn penis voor altijd zullen dichtslibben, met alle gevolgen van dien. Gelukkig heb ik een leuke vriendin die op feestjes jurkjes aantrekt zodat ik haar knietjes op een tedere manier kan bevoelen, een aanraking die meestal een passionele vrijscène inluidt iets hogerop.
  Mijn omgeving zegt dat ik een man ben die veel weet. Als ik een quiz op tv volg begrijp ik dat ik toch wel een goede algemene kennis bezit. Als het over de ruimte gaat zou ik weleens de beste van de klas kunnen zijn. Maar aan de andere kant weet ik heel weinig over de gewoontes van anderen en vertrouw ik op de kennis van deskundigen. Ik weet niet hoe het met AI verder moet. Hoe ik de opwarming van de aarde kan stoppen, weet ik ook niet, maar als ik de optimistische woorden van wetenschappers op tv hoor, heb ik weer toekomstmogelijkheden. Want als de mens een ding heeft bewezen, dan is het wel zijn drang om te innoveren, of tenminste om de veroorzaakte problemen op te lossen. De technologie staat voor niets: lammen laten lopen, doven laten praten, blinden laten zien, en proefbuisleven.

Sinterklaas bestaat niet

Laat ik het over iets heel anders hebben: trajectcontroles. In het begin dacht ik dat ik nergens nog op mijn gemak zou zijn, bespied door camera’s die misschien wel mijn genderidentiteit herkennen. Maar jawel, door langzamer te rijden word ik rustiger in de auto en gaan de passagiers zich relaxter voelen. Waar ik vroeger als een F1-coureur voorbij scheurde doe ik nu de slak na en kom slechts enkele minuten later op mijn bestemming aan. Dat is niet erg want in die luttele tijd zou ik de wereld niet hebben kunnen redden van de ondergang, zeker niet met de middelen die ik heb. Met mijn drone overzie ik alles wat beter om moeilijkheden op te sporen die anders verborgen bleven.
  Dat levenloze dingen zoals flitspalen mijn leven kunnen beïnvloeden is zo zeker als 1 maal 1 dat 1 blijft. Ook de tuinkabouter op het terras geeft me kopzorgen. Er gaan weken voorbij waarbij hij roerloos naar een bakstenen muur staart waar hij niet overheen kan kijken. Er zijn echter dagen dat hij op onverklaarbare wijze zijn blik naar de tuin richt. Is er een grappenmaker in de straat die alle kabouters ’s nachts verplaatst en afwacht hoe de eigenaars zullen reageren? Nee. De stenen kikker iets verderop komt nooit van zijn plaats en glimlacht alsof hij continu inspiratie opvangt van de wind en zo zijn saaie beeldenleven opvrolijkt.
  Het toverwoord is wind. Ik heb de kabouter enkele maanden geobserveerd en ben tot de conclusie gekomen dat stormwinden die langs het huis over de oprit naar de tuin waaien de kabouter helpen bij het draaien. Ik heb het proefondervindelijk vastgesteld: zijn basis is niet helemaal vlak waardoor hij zichzelf naar een nieuwe positie schommelt, de ultieme manier om zijn bestaan naar een hoger niveau te tillen. Maar je moet mij niet geloven. Er zijn genoeg videootjes en verhaaltjes op social media die jij gelooft en waarvan ik zeker ben dat ze niet kunnen, en dus zijn ze niet waar.
  Als je mijn blog leest zul je gemerkt hebben dat ik graag omga met taal. Het verhaaltje hoeft zelfs niet te kloppen, als ik maar wat leesplezier kan opwekken. En tegelijk botvier ik mijn schrijfwoede. Lezen en schrijven, dat is zowat mijn leven. Veel werkelijkheid gaat aan mij voorbij, want ik denk soms: Moet ik die gruwelijke beelden zien of er getuige van zijn? Alledaagse gruwel is nog zo slecht niet. Zo pas ik een soort relativiteitstheorie toe. Liever dan een ramptoerist ben ik een buveur d’encre: een boekenwurm in hart en nieren. Schrijven over Poezeloes en Miault die liever dan jagen op muisjes en vogeltjes, spelen met springende balletjes en wapperende slingers.
  Op mijn bureau vind ik tussen de tientallen post-its eentje met de tekst: Life says itself what it is supposed to be. Het is een raadsel waar ik die zin vandaan heb en waarom ik hem heb opgeschreven. Maar hij vat prima mijn bijdrage voor de maand januari samen, en daarmee is dit een perfect begin van 2024. Aan allen die dit hebben gelezen wens ik heel veel Spock-logic, af en toe onderbroken door een emotioneel intermezzo in de vorm van een schuins lachje.

2023

Zvwa yrira vf jvf- ra jnnenpugvt rra iehpug nna qr urrynyobbz

Ik uit mijn oeverloze creativiteit door rode kerstbolletjes die veel lijken op immens vergrote coronavirusjes, als decoratie op een kerstpakje aan te brengen. Covid-19 zaait minder dood en verderf dan twee jaar geleden, toch probeer ik zoveel mogelijk zieke mensen uit mijn buurt te houden. Liefst wil ik ver weg van de drukke buitenwereld zijn, hoewel ik begrijp dat alles moet blijven draaien opdat ik comfortabel kan blijven functioneren. Een plek waar ik in mijn eigen behoeften kan voorzien, dat zou enorm leuk zijn. Zo’n plek is moeilijk te vinden in België. De uitgestrektheid van Canada leent zich er beter toe, maar het kan op alle afgelegen plekken van de hele wereld. De Amerikanen noemen het een homestead, dat verwijst naar kolonisten die zich een stuk grond toe-eigenden om zich er als boer te vestigen.
  Het lijkt me wel wat om op zo’n boerenbedrijf samen met mijn dierbaren ‘O denneboom’ te zingen. Kerstavond kan niet stuk want we vieren ook mijn vriendin die twee dagen voor Kerstmis jarig is. Rond 17 uur komt de familie bijeen in de homestead van opa en oma. Iedereen kan er zijn buikje rond eten want de culinaire kunsten van oma zijn onversaagd. Dit jaar voelde het goed om weer met tienen aan tafel te zitten zonder zich druk te moeten maken over een teveel aan CO2 en de verversing van de lucht. De tweehonderd pakjes waren rond 3 uur eindelijk verdeeld, om halfvier kroop ik in bed.
  Meestal weet ik welke cadeautjes ik ga krijgen. Er worden immers lijstjes doorgegeven, maar dat wil nog niet zeggen dat ik krijg wat ik vraag. En dat is maar goed ook, want het verrassingseffect is altijd beter. Zo waren er de drie erotische boeken van Anja Feliers die mijn schoonma me schonk. En de broer van mijn vriendin onthaalde onze voorschoot met enthousiasme, want het opschrift luidde: de man, de mythe, de legende. De maanlamp die ik voor mijn trouwe huisgenote had gekocht deed het echter iets minder goed. Het doet me denken aan onze prille liefde 18 jaar geleden, toen ik haar nog dure witgouden juweeltjes gaf. De tijd vloog als ik bij haar was, en als ze er niet was kon een seconde wel een uur lijken, relatief gezien natuurlijk.

Relativeren is de boodschap

En met dat relativiteitsvoorbeeld beland ik bij Albert Einstein. Het was voor hem al overduidelijk dat de technologie onze menselijkheid zou gaan overtreffen. En nu sommigen de techniek ook ten kwade gebruiken zijn mensen verworden tot herrieschoppers en onruststokers. Het universum is oneindig, zeggen we wel eens, hoewel Einstein daar nog aan wilde twijfelen, maar waar hij heel zeker van was is dat mensen oneindig dom kunnen zijn. Ieder mens zou zich moeten inzetten om wetsovertreders het leven zuur te maken. We zouden andere denkpistes moeten volgen om de mensheid een niveau hoger te tillen. Misschien kunnen we eindelijk wiskundige wetten bedenken die altijd naar de werkelijkheid verwijzen, en daar zeker van zijn.
  In de huidige maatschappij zoeken wetenschappers voortdurend naar wetmatigheden. Ze vinden zelfs nieuwe experimenten uit die Einsteins bevindingen bevestigen. Kleine of grote problemen zijn allemaal even moeilijk op te lossen omdat je niet alle parameters in de hand kunt houden. Ook op menselijk vlak kunnen misverstanden tot falingen leiden. Maar het leven op aarde is voor de meeste mensen nu wel wat gemakkelijker. Bedenk eens hoeveel dingen veel eenvoudiger zijn dan toen je ouders kind waren. Hopelijk worden we daardoor niet simpeler. En als beleidsmensen onbelangrijke zaken verkeerd aanpakken, moet ik hen bij gewichtige aangelegenheden zeker niet vertrouwen. Met de oorlog in Oekraïne in gedachten hoef ik niet zo slim als Einstein te zijn om te kunnen concluderen dat geweld niets oplost, alleen begripvol omgaan met mijn medemensen bewerkstelligt vrede.
  Ik kijk niet op naar de kleinere goden zoals acteurs, zangers en anderen die hun talent etaleren. Maar ook al zag Einstein zijn eigen verafgoding met lede ogen aan, hij is voor mij een idool, omdat hij door middel van zijn brein de mensheid een stap vooruit heeft gezet. Hij heeft ons geleerd dat je met creatieve expressie plezier kunt beleven, dat je al spelend kennis kunt vergaren. Daarom was ik zo in mijn nopjes toen het boek Geniale raadsels en hersenkrakers door Tim Dedopulos zomaar in mijn schoot werd geworpen tijdens de pakjesnacht op Kerstavond. Mocht je tijd ervoor hebben, zoek dan in mijn tekst Einsteins verborgen citaten die in dat boek zijn vermeld.
  Mijn goede voornemen voor volgend jaar is me altijd vragen te blijven stellen, bij alles. Met mijn verbeelding kom ik al heel ver, en kennis put ik uit al mijn ervaringen. Zo ga ik intelligent om met mijn omgeving, op mijn manier. Net zoals Einstein ben ik een eenling, en toch voel ik me niet eenzaam omdat ik weet dat anderen ook naar waarheid, schoonheid en rechtvaardigheid streven. Onze creativiteit redt ons. Wij begrijpen elkaar, want wij zijn van goede wil, zijn goedgehumeurd en vluchten nu en dan in de magische wereld waar waarnemingen objectief zijn en gedachten zuiver. O ja, wil je een succesvol leven? Dan moet je volgens Einstein op tijd stoppen met werken om te spelen, maar het belangrijkste is toch wel dat je weet wanneer je moet zwijgen.

2022

Stof tot nadenken

Sommigen zijn teleurgesteld in de maatschappij maar hebben geen specifiek doel om tegen te vechten. Ze voelen zich als Don Quichot die windmolens te lijf gaat met een kartonnen zwaard. Ze willen muiten maar ze hebben geen schip. Betogen dan maar, tegen de coronamaatregels bijvoorbeeld. De overheid legt ze zomaar op. Ze behandelt haar mensen als kinderen die wel luisteren maar dat niet altijd willen doen.
  James Dean geeft ook blijk van die neiging in de film Rebel without a cause. Hij komt in opstand tegen zijn ouders omdat ze niet tonen dat ze van hem houden. Ik hoef niet tegen mijn ouders te rebelleren. Ze houden nog steeds van mij om wie ik ben. Mijn vader doet dat vanuit het stoffelijke, mijn moeder doet dat tegen het zorgelijke aan. Bovendien ben ik wat wijzer geworden. Met reden een rebel, maar zonder noemenswaardig effect.
  James Dean gaat het gevecht aan, letterlijk, om te tonen dat hij geen lafaard is. Ik wil ook bewijzen dat ik straf uit de hoek kan komen, maar discussiëren is mijn ding niet. Nu en dan bind ik de strijd wel aan met geboden te overtreden die niemand kwaad doen, bijvoorbeeld gemeenteregels. Met sommige verkeersregels heb ik ook problemen. Begrijp me niet verkeerd, ik doe geen akelige dingen in mijn stad of op de weg. Ik ben een rechtschapen mens en een goed chauffeur, dus hou de politie er alstublieft buiten. Kruip niet onmiddellijk in de pen met als enige reden om viraal te kunnen gaan op sociale media. Hou je in. Denk niet voor of tegen. Denk na.
  Ik volg in alle omstandigheden de wet van oorzaak en gevolg. Alles wat ik doe heeft effect op mijn omgeving. Niet alleen op mijn eigen leven, ook op dat van anderen. De gevolgen van mijn acties zijn de oorzaken voor de acties van anderen. Zonder oorzaak is er geen effect. Neem nu de oerknal. Iets heeft die veroorzaakt, want niets komt van niets. Hij heeft heel veel effect gehad, hij heeft zelfs alles doen ontstaan. De eerste oorzaak.
  Voor de big bang was niets. Maar waarvan is niets gemaakt? Van veelteveel ruimte met wonderweinig stofdeeltjes. En toen kwam er energie. Door de botsing van materie en antimaterie werden stukken ruimte heter en lichter. Sterren werden zonnen, net op de goeie plek. Planeten cirkelden eromheen, net op het goede moment. Energie van supernova’s verenigde zich met sterrenstof, met als resultaat een allegaartje levende wezens. De cellen in mensen, dieren en planten gebruiken ionen om energie op te wekken, met chemische reacties als gevolg. De aarde is onze ruimteboot, ze blaakt van energie.

Wees vredig in een wereld van hartelijke mensen

Energie met een hoofdletter. Energie=massa*kwadraat(lichtsnelheid). E=mc². Het heeft honderd jaar geduurd eer Europese onderzoekers met hun computers de formule van Einstein konden bevestigen. Nu weet natuurlijk iedereen dat de snelheid van het licht constant is. Iemand die wiskunde heeft gestudeerd zoals ik zal geen moeite hebben om Einsteins vergelijking naar √(E/m)=c om te vormen, en dan zie je dat energie en massa gelijkwaardig zijn.
  Als je de beroemde formule bekijkt zoals Einstein het bedoelde, dan begrijp je dat de massa vermindert met E/c² als een object een hoeveelheid energie E uitstraalt. Materie (massa) kun je daarom in energie omzetten, en omgekeerd. Niet alleen planten halen hun energie uit het licht van de zon, ook mensen aanbidden haar door op het strand te gaan liggen bakken. Het is iets wat ik vroeger dikwijls deed. Maar nu laad ik mijn accu liever op door op een luw plekje op een zonneterras te gaan zitten.
  Er is bijna niets tussen sterren en planeten dat het licht doet weerkaatsen. Mijn ogen registreren een algemene zwartheid, omdat er een bijna-vacuüm heerst. Materie is onzichtbaar zonder licht, maar het is er wel, in het donker. We hebben heel wat middelen om soorten energieën om te zetten, maar materie kunnen we niet creëren noch vernietigen. Is iets lichter geworden, dan is het gewichtsverschil omgezet in een ander soort energie, en dat maakt sterrenbeelden rondom ons helder.
  Het zichtbare heelal is eindig, hoewel ik de grootte in mijn hoofdje amper kan bevatten. Het is een vierdimensionale ruimtetijd waarin hemellichamen van elkaar weg bewegen met de snelheid van het licht, een soort immense lap textiel, een reusachtige spons. Ze meet 46 miljoen lichtjaren in diameter, dijt steeds maar uit, als een ballon die je opblaast, terwijl ze slechts 13,8 miljoen jaar oud is. Ik ben nog maar 61, oud en grijs, en ik val al half uit elkaar. Maar ik voel me in mijn element als ik over de ruimte kan schrijven. Vraag me niet om dit voor een klas uit te leggen, want dan begrijpt niemand mijn leerstof. Niets dan stof ben ik, tot stof keer ik terug.

2021

Zoo gelukkig

Ik heb mezelf niet gemaakt. Mijn vader en mijn moeder hebben dat gedaan. Maar dat is niet helemaal waar. Vanaf de geboorte had ik mijn eigen inbreng. Ik heb me zelf gevormd, met de steun van mijn ouders, die me de normen en de waarden van mijn streek voor die tijd hebben opgelegd, en dat is niet hetzelfde als de maatstaven van de huidige wereld, voor altijd. Alles rondom me en in me heeft me wellicht gemaakt zoals ik ben. Ik kan niet zeggen dat ik anders ben met 60 dan met 20, ik ben alleen ouder, en dat voel ik ook. Ik denk nog steeds op mijn eigen manier, zoals mijn atomen en moleculen me dat inspreken. Want mijn oude manieren zitten vastgebakken en krijg ik nooit meer uit mijn lijf, of ik moet volledig kappen met mijn huidig leven en ergens dokter zonder grenzen worden.
  Liefde voor andere wezens hebben we allemaal, de ene wat meer dan de andere. Iemand troosten gaat me niet goed af, en wenen is ook niet mijn favoriete bezigheid, nochtans heb ik bij de dood van mijn vader een plotse opwelling van tranen gehad die ik niet kon bedwingen. Ook toen mijn dierbare hond insliep moest ik zachtjes wenen. Maar voor de rest van de tijd ben ik beredeneerd. Analytisch van geest ben ik. Mijn brein maalt voortdurend, over hoe verkeerd het met de wereld gaat en waarom ik er zo weinig aan kan doen. De enige manier om zinvol door het leven te gaan is mijn vriendin bezwangeren en haar kindjes zo goed mogelijk opvoeden. Maar er zijn al te veel mensen die daar niet voor naar school zijn gegaan. De allergrootste oorzaak van de opwarming van de aarde zijn niet de dingen die de mensen doen, het zijn de mensen zelf. Meer mensen doen de gemoederen verhitten. Het wordt te druk en dan gaan zelfs ratten in de val elkaar opeten. Daarom heb ik mijn kinderwens naast me neergelegd. Maar aan de paringsdrang wil ik wel toegeven door af en toe seks te hebben. Ik open haar schoot maar spuit in het rond. Dat schrijft lekker, die zinsneden à la Deflo.
  Deflo is een schrijver naar mijn hart. Jammer dat hij dood is. Maar geen paniek, ik heb nog een tiental boeken op stapel liggen. Zoals hij schrijft, zo wil ik ook schrijven. Maar ik moet nog veel oefenen. En dat doe ik door te lezen. Iedereen vraagt zich af waarvoor lezen goed is. Mensen lezen één zin uit iemands levensboek en fantaseren daar zelf een eigen verhaal bij, in plaats van dat boek helemaal uit te lezen. Ze hebben te snel een mening over anderen klaar. Maar ik weet het zeker dat ze al lezend hun inlevingsvermogen zouden kunnen vergroten. Als ik naar een verhaal van iemand luister, kan ik perfect diens wereld reconstrueren en een beeld vormen van hoe die persoon in het leven staat. Als je geen prater bent denken mensen algauw dat je geen medeleven hebt. Daarom schrijf ik, en misschien verdwijnt dan die oppervlakkigheid. En weet je, ik ben de koning van de inleving.

En toen was er licht

Door corona heb ik veel aan mijn twintigste boek kunnen werken. En nu ik gedwongen was Kerstmis en Nieuwjaar in mineur te vieren, ben ik eigenlijk wel een beetje in mijn nopjes. Het is jammer dat veel mensen de oorspronkelijke boodschap zijn vergeten. Kerstmis is niet meer puur, het is nep. We staren ons blind op onzinnige bezigheden en we kopen wat we niet nodig hebben. We zoeken hardnekkig naar geschenken en krijgen kortingen die ons de indruk geven dat we niet te veel uitgeven. En we hebben zoveel andere dingen om handen, we moeten ons bevredigen aan het comfort, ons laven aan de verzuchtingen van de moderne wereld. Bovendien sparen we massaal voor de slechte tijden die er gegarandeerd aankomen.
  Maar hoe is het om een arme te zijn? Hoe is het om te bedelen bij de overheid om geholpen te worden? Gelukkig houden liefdadigheidsinstellingen zich met de behoeftigen bezig. Bidden tot God kan ook geen kwaad. Kerststallen zetten en lampjes in dennenbomen hangen, dat kan ook helpen. Alle mensen van de wereld voelen zich dan verenigd, voor een tijdje toch. Maar ik kan me voorstellen dat vandalen tijdens hun avondlijke omzwervingen de kabels van de kerstversieringen in de voortuinen van de stad doorknippen, zeker tijdens een lockdown en na de avondklok. Terwijl de knipperende, kleurrijke lampjes symbool staan voor licht in de duisternis, naderende veiligheid, toekomstig geluk. Maar als die verlichting dooft is er nog het harde schijnsel van het maanlicht dat het winterse landschap beschijnt. Met een laagje sneeuw erover worden we snel weer warm.
  Mijn ouders, de wereld en ikzelf hebben me gemaakt zoals ik ben. En de tijd omdraaien kan niet. Ik zou een gedragsdeskundige willen vragen mijn doen en laten te bestuderen en me te zeggen waar ik iets kan veranderen. Misschien kan dit schrijven hem helpen om te na te gaan of ik nog te repareren ben. Maar ik ben blij dat ik mijn hart heb kunnen luchten, dat ik dit stukje tekst heb geschreven in de stijl van Luc Deflo zaliger, de schrijver die het beste in de huid van een moordenaar kon kruipen zonder er een te zijn.
  Het gaat zoals het gaat. Soms denk ik bij het bekijken van een film waarom iemand iets doet terwijl hij het anders had kunnen doen. Maar nee, het is de schrijver die het verhaal verzonnen heeft en het gebeurt zoals hij het in het scenario heeft gezet. Punt uit.

2020

Go with Deflo

Luc Deflo, schrijver van thrillers die er al twintig jaar mogen zijn, is nu iets meer dan een jaar het hoekje om. Het toeval wil dat ik zijn boeken ben beginnen lezen in het jaar dat hij stierf. Wat me vooral aanspreekt is diens rauwe schrijfwijze en gedurfde onderwerpen. Tegenover zijn schrijfstijl is die van mij te braaf.
  Een mens van goede wil vraagt zich af hoe een moordenaar moordt. Deflo weet het, en hij kruipt in de huid van een seriemoordenaar die probeert zijn hachje te redden. Deflo verzint een misdaad om niet alleen op zoek te gaan naar de crimineel maar ook om uit te vissen waarom hij dat doet, zonder belerend te zijn. Hij probeert te begrijpen hoe denkpatronen bij een moordenaar werken. Het is kras om dat klaar te krijgen zonder zelf een misdaad te hebben begaan. Erover schrijven, daar draai je niet voor in de bak.
  Ik kan me niet zo goed voorstellen dat er veel moordenaars in Mechelen rondlopen, maar meestal is die stad het speelterrein van Deflo’s personages. Hij plaatst levensechte rechercheurs in bloederige scènes. Vooral de kwade kant van de mens spreekt hem aan. Hij beschrijft confrontaties die ik als schrijver liever uit de weg ga. Het helpt als je, zoals Deflo, op de hoogte bent van allerlei milieus zoals de politie, prostitutie en drugs. In hoeverre research hem daarbij geholpen heeft weet ik niet, maar zijn boeken getuigen van vakmanschap.
  Ik ben nog nooit in een hoerenkot geweest. Ik slaag er enkel in mijn eigen saaie belevenissen in mijn vertelsels te verwerken. Voor mij gaat een who has done it mijn petje te boven. Ik heb altijd het gevoel dat ik voor mezelf schrijf, dat het maar oude koek is. Maar wanneer ik iets nalees, kijk ik soms op van de interessante woordkeuzes en -spelingen.

Doe wat je wil, maar verveel niemand en lig niemand dwars

Luc Deflo vertoeft nu in een oord waar mensen elkaar niet kwetsen en dus ook geen lugubere moorden plegen. Voor hem is dat misschien een enge plek. Tot aan zijn dood in 2018 heeft hij 35 boeken uitgegeven. Postuum bracht zijn uitgeverij in 2019 Levend speelgoed en Ricky en Ronnie op de markt en de komende jaren zullen er nog 2 thrillers volgen. Zijn lezers zullen hem nog wel een tijdje kunnen lezen en dat is alles wat hij wilde, want mensen lezen graag spannende verhalen.
  Zijn boeken zijn als spiegels naar de realiteit. Niet voor niets staat op sommige ervan: meesters in misdaad. Of ze nu de uitgeverij, de schrijver of de misdadigers bedoelen, dat laat ik in het midden. Volgens hem kun je dat niet leren op een schrijverscursus, dat doe je door je te focussen en door te zetten. En geluk hebben, dat kan ook geen kwaad.
  Goeie schrijvers, zoals Deflo, gebruiken veel beeldspraak, een stijlfiguur waarbij een woordcombinatie door een doelbewuste associatie een niet-letterlijke betekenis krijgt. Ik ben daar niet zo goed in. Ik vertel het liever zoals het gebeurt. Ik spreek over beelden die ik zelf heb gezien, niet verzonnen en geen verschijningen. Een beeld waarmee ik als schrijver wil scoren is digitaal opgenomen en ik kan het herbekijken op mijn computer. Kijk/lees mee:
  Terwijl ik in Telgruc-sur-mer een van mijn hobby’s beoefen op het terras en in de tuin van het vakantiehuis, weerklinkt op de achtergrond het geruis van de zee, maar boven mij nadert een brommend geluid, als van een heel dikke dar. Op het filmpje zie je een soort heilige gereflecteerd in de grote ramen die uitkijken op het water, boven hem zweeft een rode drone, zijn attribuut om ver te kijken. Het is de gepaste reclamespot om de kijker/lezer te duiden dat hij hoognodig zijn blik moet verwijden. Je kunt dat natuurlijk ook klaarkrijgen door te schrijven.

2019

Kweet geen blijf met het keurslijf

Nog eerst dit: ik ben te laat met mijn maandelijkse bijdrage. Ik dacht: ik wacht. Misschien laat een volger me dat weten, dat mijn geschrift nog niet online is. Vijf, zes dagen wachtte ik. Na een week is er nog geen alarmerend bericht binnengekomen. Mijn conclusie? Niemand zit op mijn vertelsel te wachten, helaas. Mijn vriendin raadt me telkens aan meer humor in mijn teksten te steken. Dat doe ik, maar blijkbaar is mijn gevoel daarvoor anders. Het moet iets met het dagelijkse leven te maken hebben, en dat is niet altijd even plezant.
  Dus daar gaan we weer, op de ouwe getrouwe manier: de bedoeling is je te laten lachen en je tegelijk een lesje te leren. Lach desnoods groen. Pas op, ik schrijf dit als een gegoed mens, dus er ontbreekt me aan niets. Hoe minderbedeelden en superrijken erover denken, dat kan ik niet goed inschatten. Over wat? Ik zal het hebben over mezelf op de aardbol. Hoe zit dat? Bwah, voor mijn part mag de wereld zijn zoals de asteroïde B 612. Ik zal je vertellen waarom. Neem mijn schrijfsel over het ondermaanse en ik vooral met een korreltje zout.
  Nadat de enige bewoner van B 612 de schoorstenen van zijn twee actieve vulkanen heeft geveegd – want dan zullen ze tijdens zijn afwezigheid niet onverwacht uitbarsten – verlaat hij zijn minuscule werkplek, op zoek naar andere planeten om er iets te doen te vinden en daarvan te leren, kortom: hij wil vrienden maken. Op aanraden van een aardrijkskundige op de zesde planeet laat hij zich ook op de aarde vallen. Hij ontmoet er een vliegenier die net een noodlanding heeft moeten maken in de woestijn. Hun ingenieuze conversaties maken duidelijk dat het geen stommeriken zijn. Achteraf heeft de vliegenier er een kinderboek van gemaakt. Zijn tekeningen zijn ontwapenend en zijn personages spreken een beetje wartaal, zoals dat voor kinderen het leukst is, maar het werkt ook voor volwassenen heel verfrissend. De Kleine Prins.
  Kinderen luisteren graag naar verhalen voor het slapengaan en in menig vertelsel zitten lessen verborgen. Zo leer je kinderen het beste allerlei dingen aan om tot een normale volwassene op te kunnen groeien. Kinderen leren snel. Ze apen doodeenvoudig volwassenen na. Wij leren van elkaar, wij nemen dingen van elkaar aan en handelen ernaar. En dus ben je als volwassene nog steeds geacht regels te volgen. Ook om het verkeer vlotter te doen verlopen, maar er zijn een heleboel installaties die dat weer tenietdoen: stoplichten, verkeersdrempels, en vooral langzamere weggebruikers. Ik kan autobestuurders die de vlotheid van een would-be racer zoals ik niet bezitten en die ik enkel als hinderlijke barrières kan beschouwen, moeilijk allemaal sukkels gaan noemen. Ik durf wel te zeggen dat ze alle verkeersregels klakkeloos toepassen, terwijl ze die beter als suggesties zouden moeten aanzien. Maar de volgers van regels krijgen natuurlijk altijd gelijk van het regime. Veiligheid boven alles.
  Zondagsrijders zijn er op elke dag van de week. En ook die mensen kan ik soms verwensen. Dat doe ik eveneens met de bezitters van een SUV (Sports Utility Vehicle) die me overdag wegdrummen en me ‘s nachts danig verblinden met hun felle lampen. Hebben de autobouwers niet nagedacht over hoe faliekant het verschil van lamphoogte tussen die vehikels en hun lagere soortgenoten zou uitpakken? Heb je de banden van zo’n SUV als eens bekeken? Constructeurs hebben een massa materialen nodig en dat schaadt de aarde nog meer. Maar er is iets dat voor de SUV spreekt: door zijn robuustere opbouw zijn de inzittenden veel beter beschermd tijdens een ongeval dan pakweg in een Mazda 2 zoom zoom. Bovendien is het probleem van de lamphoogte van de baan als we allemaal een SUV bezitten. Ik stel de toekomstige suvverds zelfs voor een hybride aan te schaffen, want dan hoef je misschien geen verkeersbelasting meer te betalen.

Veeg zorgvuldig de schoorstenen van je actieve vulkanen

Ook buiten de autosfeer heb ik meer en meer de neiging andere mensen sufferds te noemen. Communicatie was het hoofddoel van de smartphone, maar het ingenieuze toestel heeft ons mediageil gemaakt. De sociale websites draaien op volle toeren. Af en toe doe ik mee, maar ik hoor voortdurend een stemmetje dat vraagt: waar ben je in godsnaam mee bezig? Moet ik blijven gaan voor de oppervlakkige contacten via mijn slimme telefoon? Of kies ik voor de diepere gesprekken met de buurman, de postbode of de kassierster van de Carrefour? Ik weet het niet. Toch maar verhuizen naar een dorpje op IJsland waar nog maar 10 mensen wonen? En daar het weerstation in de gaten houden, of de vuurtoren bemannen? Nee, ik ben geen uilskuiken.
  In het dichtbevolkte België heb ik altijd de indruk dat alles rondom en iedereen in mijn omgeving me oplegt hoe ik moet leven. Vermoedelijk kampen veel mensen met dat gevoel. We willen ervan af, maar het lukt ons niet de stap te zetten naar bijvoorbeeld het niemandslandbestaan van een dakloze. Dus verdienen we geld en sparen het op. Zekerheid boven alles. Maar tijdens de kerst- en nieuwjaarperiode moeten we feesten als beesten, waarna we al veestend in slaap vallen. Voor de oenen: een veest is een buikwind. Het beste tegen een kater? Water.
  Cadeautjes hoeven niet veel te kosten, maar we moeten toch een rits kerstmarkten afschuimen om het juiste geschenk te vinden. Ik probeer genoeg weerstand te bieden om aan de kermis mee te doen, maar uiteindelijk maak ik toch domme pakjes klaar om mijn geliefden te tonen hoeveel ik ze koester. Echter, boven een urenlange uitwisseling van geschenken verkies ik een goed gesprek aan de feestdis over de dingen die me bezighouden. Of ik geef een dakloze vijf euro en krijg een dankjewel terug in de vorm van het handgebaar dat de stenen versie van de maagd Maria meestal maakt en zou kunnen betekenen: ik zal voortaan voor jouw zielenheil bidden.
  Zwervers kunnen weer wat aandikken, maar ik heb tijdens de eindejaarperiode nog een ander probleem: ik eet me moddervet. Vele moeders en oma’s zijn in de weer voor hun kroost. Zij kunnen er niet aan doen dat ze zo goed kunnen koken en dus eten we meer dan we nodig hebben, vooral om de kok eer aan te doen. En om het gezellig te maken drinken we niet met mate maar zuipen we ons lazarus. Er zal wel een bob zijn, denken we dan, maar we zijn al zo ver heen dat we niet meer kunnen denken. Wat we wel weten? Die bob is een domkop.
  Ik ben zelf ook een dommerik. Mijn vriendin maakt me er geregeld opmerkzaam op. Zij doet nooit iets ondoordachts, terwijl ik pas nadenk nadat ik het heb gedaan. Tja. Ik hou van nonchalance, naïviteit en onnozelheid. Het denken helpt mij niet altijd vooruit op mijn overlevingstocht, maar ik geef toe dat haar oplossingen optimaler zijn. Het is ingewikkeld om tegen mijn natuur en karakter in te werken, veranderen is moeilijk, misschien zelfs onmogelijk. Eigenheid boven alles. Ik ben in elk geval niet gek.
  Politiekers zouden volgens veel mensen ook domoren zijn. Ik weet het nog zo net niet. Dat ze allemaal een persoonlijke mening erop na houden is logisch. Het is slechts kwestie van die voorkeuren in een algemeen plan te gieten en klaar is Kees. Helaas vallen er altijd wel wat mensen uit de boot en die blijven zich weerbarstig opstellen tegen het regime, het bewind, de regering. Er zitten sjoemelaars bij, bij die politici, maar wees er maar zeker van dat er heel veel mensen zich inzetten om het landje in goede banen te leiden, ook al loopt dat regeren nooit van een leien dakje en leiden coalities soms tot struikelingen. Hoogmoed komt voor de val. Laten we dus toch maar de regeltjes blijven volgen. Zolang leiders en volgelingen maar niet evolueren naar tirannen en ondergeschikten.
  Iedereen mag zijn idee hebben of dat van een ander volgen, via partijbijeenkomsten, facebook, twitter en andere platforms. Ik volg niemand. Wat ik wel doe is lezen. Niet per se wat journalisten berichten over de actualiteit, wel schrijvers die al fantaserend misschien toch de vinger op de zere plek leggen. Zelfs uit thrillers en misdaadromans haal ik antwoorden op levensvragen. Van De Kleine Prins leerde ik dat mensen geen vrienden hebben omdat er geen kooplieden bestaan die vrienden verkopen. Gelukkig zijn de sterren je vrienden, ze lachen allemaal omdat op één ervan de prins van de ijdele roos houdt en haar beschermt tegen de natuur en het schaap. Zijn boodschap is: laat je door iedereen temmen, want dan schep je een band en heb je elkaar nodig. En kijk alleen met je hart want het wezenlijke kun je niet zien met je ogen. Maar de schrijver waarschuwt ons, omdat taal altijd een bron van misverstanden zal blijven.

2018

Jezeke is geboren

Geen gezever meer in 2018. Bij nader inzien wil ik toch iets over mijn moeder zeggen, en dat is geen flauwekul. In 2018 wordt ze 83. 2017 was voor haar een slecht jaar. Maanden liep ze rond met rugpijn en geen enkele dokter kon haar een goed geneesmiddel voorschrijven. Ten langen leste vond ze een chirurg bereid om haar te opereren. Omdat ze zich na de operatie thuis niet alleen kon redden liet ze zich in het herstelverblijf van het Salvatorziekenhuis opnemen. Ze genas er voortreffelijk en de pijn is voorgoed verdwenen. Mijn moeder woont in Kinrooi, 50 km van Hasselt vandaan. Normaal bezoek ik haar wekelijks, maar nu kon ik haar twee weken lang elke dag bezoeken omdat ik in Hasselt woon. En ik moet zeggen dat ik dat uitermate fijn vond.
  Ik veronderstel dat het leuk is om een moeder te worden, maar ik weet bijna zeker dat het veel moeilijker is om jarenlang een moeder te zijn. Ze mag dus overtuigd zijn van de dankbaarheid die in deze tekst verstopt ligt. Zij is moedig, steeds opgewekt, hulpvaardig en dekt de tafel voor elke bezoeker. Ze maakt zich zorgen over de kinderen, mijn broer en ik, speelt oma voor de kleinkinderen en zou de wereld nog meer hebben kunnen verbeteren als pa nog leefde. Mijn moeder ziet het allemaal heel eerlijk, is te allen tijde meelevend en maakt veel mensen de vage weg duidelijk. En buiten een vrouw waarop je kan bouwen, is ze ook nog de beste ma van het heelal.

De opperweirdo maakt zijn lijfspreuk wereldkundig

Toen ze klein was zat ze op het potje, als Lizelotje. Nu is ze groot in de kleine dingen die ze doet. Zij bezit een liefdadigheidszin zoals het moet, met haar oprechtheid steelt ze ieders hart, en met haar sterkte geeft ze iedereen nieuwe kracht. En al die positieve eigenschappen heeft ze aan haar zonen doorgegeven, ook aan mij. Kortom, ze heeft me heel goed opgevoed. Nu durf ik haar weleens bij haar voornaam te noemen, maar dat doe ik om onze unieke vriendschap te onderstrepen.
  Make, moeke of moederkloek, voor mij is ze ma, de vrouw die boven alle vrouwen uitstijgt. Of ik haar nu teleurstel of verras, zij beschijnt me als een kleurig bloemgewas, verheerlijkt me en geeft de maan een zonzijde. Of ik nu hard werk of luier, zij vergeeft me elke uitschuiver, pardonneert me en schenkt me genade. Zij dompelt me onder, overgiet me met een vat onvoorwaardelijke liefde. Zij maakt geen omwegen, zij gaat recht door zee, zij heeft pit en schept daar tevredenheid mee. Met haar goedwillig karakter pakt ze iedereen in, met haar zorgzaamheid geeft ze mijn leven zin.

2017

Goddelijkheid is een menselijke uitvinding

Hoe ouder ik word, hoe meer ik in mijn eigen muziek blijf vastplakken. Die muziek van toen is volgens mij beter dan die van nu, maar toch blijven componisten mij verbazen met hun inventiviteit in het variëren van toonhoogten die uit hun instrumenten en menselijke stemmen spruiten. Ik heb altijd van synthesizermuziek gehouden. Liedjesteksten waren voor mij onbelangrijk, en omdat ik nooit goed luisterde naar wat de zangers te zingen hadden, zijn heel wat waarheden aan mij voorbij gegaan. Gelukkig verbetert mijn trouwe huisgenote me wanneer ik de mist in ga met de herinnering aan een gezongen tekst.
  Maar tegenwoordig spits ik mijn oortjes en zo kwam ik op het spoor van iemand die op de radio zingt: Some people got the real problems. Some people out of luck. Some people think I can solve them. Aan zijn zware stem zou ik gedacht hebben dat het een neger was, maar de zang/rap komt regelrecht uit de dikke onderbuik van een Britse man van 31 jaar, rijkelijk versierd met tattoo's en voorzien van een welige baard: Rag 'N Bone Man. Het is lang geleden dat de tekst van een liedje me heeft geïnspireerd. Wat mij vooral aanspreekt is de zin: Don't put the blame on me, I'm only human after all. Ik kan me volledig inleven in hem, en wellicht ieder mens op aarde. Mensen krijgen de schuld van dingen die ze niet gedaan hebben en anderen glippen door de mazen van het net terwijl ze heel wat op hun kerfstok hebben. Op een minder wereldlijk niveau gebruik ik het zinnetje om mijn onschuld te bewijzen wanneer mijn trouwe huisgenote boos is omdat ze denkt dat ik weer iets onbezonnen heb gedaan.

De deur naar het eeuwige leven?

Ik durf me af te vragen of mensen slecht geboren worden. Wat betreft de programmatie van zijn brein kan de mens heel wat variëren en wie zegt niet dat een bepaalde bekabeling ervoor zorgt dat je slecht geboren wordt en daar niets aan kunt doen? Je kunt er altijd wel iets aan doen, denk ik zo. Als een goed mens slecht kan worden, dan kan een slechte ook goed worden. Het concept van goed en kwaad lijkt vastgebakken te zitten in de mens. Mensen zijn geëvolueerd naar wezens die zich heel goed kunnen aanpassen en dus zijn we in staat onszelf te corrigeren of dat door anderen te laten doen.
  We zijn allemaal menselijk en soms raken we op het verkeerde pad door omstandigheden in onze omgeving, meestal ongewild en een weg terug lijkt er niet te zijn. Toch is er altijd nog een padje om de narigheid te ontvluchten. Zoals tijd wonden heelt, zo zal tijd raad brengen, maar ondertussen is het behelpen geblazen. Zolang we de mensen zijn die we nu zijn, kunnen we niets beters doen dan elkaar proberen te begrijpen, in de hoop dat we binnenkort het kleine stapje naar de all-in-onemens zetten die eerst oplossingen vindt voor hij problemen gaat zoeken. Pas dan kunnen we onszelf de waanzinnige stap vergeven van primaat die in de bomen leeft naar steppebewoner die gaat boeren.

2016

Transhumanist tot in de kist

Het heeft wel meer gesneeuwd in december, maar een witte kerst in onze contreien kunnen we werkelijk als een uitermate zeldzaam fenomeen bestempelen. Ik herinner me de dikke laag sneeuw in 2010, terwijl er in 2009 slechts een centimetertje viel, dat bovendien 's middags al voor de zon was verdwenen. We moeten een hele tijd in het verleden teruggaan, in 1986 en 1964, om nog over een witte kerst te mogen spreken. Verder hoef ik niet te gaan, want ik ben in 1960 geboren. Dat het de warmste decembermaand ooit dreigt te worden, zal ons ook niet veel verder helpen. In Mexico vieren ze Kerstmis bij tropische temperaturen. Waarom kijken wij dan zo naar die sneeuw uit? Ach, ik wil geen Bing Crosby zijn, ik droom niet van een witte kerst. Ik maak er een heel groene van.
  Hoewel ik niet zo van het eindejaar hou is het toch de gepaste periode om elkaar te zeggen dat we ons graag zien. Eh excuseer, mijn Limburgs dialect bezoedelt mijn Nederlandse taal. Het is beter elkaar graag te zien en dat ook met meer dan 2 woorden te zeggen. En toch heb ik de neiging er geen woorden aan vuil te maken. Dan maar mijn kerst- en nieuwjaarswens proclameren als een getourmenteerde tovenaar: dat alle mensen op aarde de mogelijkheid krijgen om te lezen en te schrijven, zodat ze beter ingelicht zijn en duidelijker taal kunnen spreken. Laten we vooral niet blaten.
  Is mijn kerstboodschap niet vrolijk genoeg? Luister dan naar de mooiste kerstliederen die jaar na jaar op de radiogolven verzeilen. Schreeuwlelijk Bruce Springsteen is altijd van de partij, Jona Lewie mag natuurlijk met zijn Stop The Cavalry ook niet aan de waslijst ontbreken. Zet een plaatje van Coldplay of Mariah Carey op. All I want for Christmas is you. Jaja. Of zing mee tot het einde der tijden met de oude rotten in het vak zoals John Lennon, Mud, Slade, Paul McCartney en Queen. Kweel desnoods.

Het geluid en het gezicht van Kerstmis

Geen enkel ander wezen op aarde maakt muziek. De mens brengt snaren in resonantie en het geluid uit zijn muziekinstrument krijgt daardoor iets superdimensioneels. Niet voor niets is de snaartheorie de allesomvattende leer die de werking en de vorm van ons heelal beschrijft en van de ruimte met zijn 4 natuurkrachten een unieke plaats maken. Mark Eyskens heeft er een boek over geschreven. Sommigen vinden hem maar een blaaskaak. Dat kan zijn, maar wat hij schrijft maakt indruk op mij, hoewel hij dikwijls als woordgoochelaar iets te veel met woorden speelt. Een andere keer denk ik dat hij zijn ongebreidelde kennis uit de boeken van anderen heeft gehaald. Maar hij slaagt erin die wetenschap in een verhaaltje te gieten, of andersom. Ik heb het graag gelezen.
  Volgens de professor uit het boek proberen we met een eeuwigheidsbelofte te zijn, ook als ons bestaan vergaan is. Het is geen puur toeval dat ons heelal aan een zeldzame combinatie van natuurwetten gehoorzaamt. Toeval bestaat niet als het aantal fenomenen en de tijd waarin die zich voordoen bijna onbeperkt zijn. Lange tijd deden we beroep op de grote horlogemaker die de mens centraal in zijn schepping had gezet. Maar die god is nu dood. De mens leefde naar de toekomst toe die zijn brein hem voorspiegelde. Bewust leven ontstond voor onze eigen ogen en we vonden de liefde uit.
  De liefde houdt ons al 12 jaar bij elkaar. Ook toen ik in 2008 alleen op skivakantie ging, was mijn trouwe huisgenote voortdurend in gedachten bij mij. Op de derde dag zette ik mijn nieuwe ski's niet tegen de zijgevel van de berghut zoals mijn kameraden dat deden maar dichter bij de deur. Wellicht vielen de ski's zo beter op en zag een dief zijn kans ze mee te nemen. In 2009 ging ik weer zonder haar skiën. Ik moest het doen met een stel ouderwetse stugge ski's waardoor ik op een verbindingspiste zo hard op mijn schouder viel dat de linker bovenarm uit zijn kom popte. En dat op de eerste skidag.
  In de wereld waarin mijn ski's niet door een onverlaat waren gestolen, was ik niet gevallen en had ik de après-ski van mijn vrienden als echt kunnen ervaren. In de andere wereld zat ik op mijn hotelkamer gevangen en stuurde ik mijn vriendin via sms elke dag gedichtjes om haar ziel te beroeren terwijl ik haar zintuiglijk niet kon aanraken. Beide heelallen bestaan, want de natuur is net zo dubbelzinnig als het foton dat ofwel een deeltje ofwel een golf is. En er bestaan nog meer werelden. In de wereld waarin ik mijn trouwe huisgenote nooit was tegengekomen, was niets van al het voorgaande gebeurd, dan was ik in mijn eenzame heelal blijven steken.

Met dank aan Mark Eyskens en zijn boek Veelal.

2015

Licht in het duister

Wetenschappers zoals Nicolaas Copernicus, Johannes Kepler en Galileo Galileï waren al in de 16de eeuw goed bezig met de hemel te ontrafelen om te weten te komen hoe God in detail was gegaan. Zij hadden geen computers, geen internet. Alleen met hun hoofd en boeken kwamen ze tot formidabele conclusies. Galileï verbeterde de telescoop en zag de kraters op de maan. Hij onderzocht ermee de schijngestalten van Venus, ontdekte vier manen rond Jupiter en het ringenstelsel rond Saturnus. Bovendien begreep hij als eerste dat de melkweg een dichte band van sterren is. Net zoals Copernicus en Kepler concludeerde hij uit al zijn waarnemingen dat de zon in het centrum van het planetenstelsel staat en niet de aarde, waarmee hij in conflict kwam met de kerk.
  In 1643, een jaar nadat Galileï stierf, werd Isaac Newton geboren. Hij onderzocht tijdens zijn lange leven allerlei natuurkundige fenomenen. Als wiskundige beschreef hij de zwaartekracht en stelde de drie beroemde wetten op die hem grondlegger van de klassieke mechanica maakten. Minder bekend is dat hij de integraal- en differentiaalrekening heeft ontdekt. Kattenliefhebbers over de hele wereld zullen juichen als ze weten dat hij de uitvinder is van het kattenluikje. Hij stierf in 1727. In de negentiende eeuw was het de beurt aan James Maxwell om de grondvergelijkingen voor elektromagnetische golven wiskundig vast te leggen. Hij hield zich net zoals Newton ook met de eigenschappen van licht bezig en maakte de eerste kleurenfoto om te bewijzen dat je alle kleuren kunt samenstellen uit de basiskleuren rood, groen en blauw. In 1879, het jaar dat Maxwell op 48-jarige leeftijd stierf, zag Albert Einstein het levenslicht.
  Einstein bedacht de relativiteitstheorieën en gaf de oude kwantummechanica een nieuwe richting. Aan zijn tijdgenoot Niels Bohr liet hij weten dat ze op de goede weg waren maar dat de theorie nog niet helemaal voldeed, want God dobbelt niet. Hij was duidelijk niet akkoord met de kansrekening van elementaire deeltjes waarbij je de positie niet kunt bepalen als je de impuls (snelheid en massa) kent en omgekeerd. Bohr antwoordde daarop dat Einstein moest ophouden met God te zeggen wat Hij moest doen. God haalde hem naar huis in 1955.

Maanvol lichtend punt

Tot op deze dag toetsen wetenschappers nog steeds Einsteins theorieën aan de praktijk. Apolloraketten brachten mensen naar de maan. Maanlanders zetten zich zonder problemen op het maanoppervlak. De zwaartekracht van buurplaneten slingerde de Voyagers de interstellaire ruimte in. Spaceshuttles kwamen en gingen. Janneke maan doet nu weer wat hij het beste kan: slapen. De mens blijft echter met de vraag zitten waarom er zoveel zeeën op aarde zijn. Waar komt al dat water vandaan? Een heleboel ruimtesondes verkenden al de nabije en verre ruimte om te achterhalen of er elders leven is ontstaan. In november was de Rosetta ruimtesonde wereldnieuws. Na een tocht van meer dan 10 jaar kwam ze aan bij de komeet 67P om onderzoek te doen naar bestanddelen die leven mogelijk maken, want de oerwaterdruppel kwam misschien van zo'n hemellichaam. En waar water is, is leven.
  Eenmaal in een stationaire baan rond de komeet liet Rosetta haar lander Philae los. Omdat de harpoen die de lander aan de komeet moest verankeren niet werkte, stuiterde hij driemaal voordat hij op het oppervlak bleef staan. Het apparaat kreeg nog de tijd om een thermometer in de bodem te stoten en de gegevens naar de aarde door te sturen voordat de accu leeg was. Blijkbaar stond de lander niet helemaal op de goede plaats waardoor de spiegels niet genoeg zonne-energie konden opvangen. Ik herinner me nog dat ik in 2004 toevallig via een tv-documentaire te weten kwam dat in februari 2001 een aards ruimtetuig voor het eerst op een asteroïde was geland. De sonde NEAR-Shoemaker zette zich toen op Eros. Die rotsige pindanoot is ook de marsscheerder die het eerst is waargenomen in 1898. En omdat hij ooit een aardscheerder kan worden, moeten we alle terugkerende hemellichamen in de gaten houden, want we willen niet het lot van de dinosauriërs ondergaan.
  In het verleden hebben kometen misschien wel de levensonderdelen naar de aarde gebracht, maar nu het aardse leven dusdanig geëvolueerd is, moeten we onze dierbare wereldbol vrijwaren van verdere botsingen. De verenigde staten van Amerika hadden 164 miljoen dollar over om Near op Eros te laten landen. Het project Rosetta-Philae kostte Europa maar liefst 1,4 miljard euro. Jan Modaal vindt dat je beter geld steekt in hulp voor derdewereldlanden, maar ik wil de mening van de wetenschappers bijstaan. Als we geen manier vinden om ons te beschermen, moeten we deze aardbol verlaten. We kunnen het mensenras zeker stellen door de ruimte te exploreren. En om te weten te komen naar welke nieuwe wereld we het beste emigreren, moeten we erachter komen hoe onze planeet is ontstaan en hoe materie is opgebouwd. De bouw van de Large Hadron Collider door CERN kunnen we daarmee voor God en de gehele wereld verantwoorden. Met te doorgronden hoe elementaire deeltjes zich gedragen, kunnen we de dans misschien ontspringen.

2014

Beschaaf schoon en verfijn

Ik zal mijn nieuwjaarswensen kort houden. Ik neem het risico om iedereen toe te spreken op het randje van het religieuze af in een poging de wereld van de oppervlakkigheid te redden door mijn waarde land- en lotgenoten een nederig, respectvol en eerlijk 2014 toe te wensen en te vragen mijn melige boodschap door te geven aan familieleden, kennissen en vrienden. Zonder arrogant over te willen komen, durf ik te zeggen dat mijn boeken voor iedereen een leidraad kunnen zijn. Voor luttele 13,5 euro kun je in het bezit komen van een waar verhaal, en je krijgt er gratis een bijbel bij.
  Behalve mijn boeken nog meer promoten ben ik voor het nieuwe jaar niet van plan iets bijzonders te gaan doen. Ik ben met weinig content. Ik eet en drink om te overleven. Behalve die twee belangrijke bezigheden lijkt het me ook heel erg nodig zoveel mogelijk te slapen, want dat maakt mijn brein alert genoeg om mijn werk uit te kunnen voeren, want geld is ook levensnoodzakelijk.
  Voor de rest spitst zich alles toe tot het invullen van de dimensie die helemaal niet bestaat. De tijd verdrijf ik door me onder te dompelen in de virtuele wereld van de tv en de computer. Daarnaast exploreer ik de taal en ontrafel ze tot in haar kleinste finesses. Ik bouw verhalen op die zo vluchtig zijn als luchtkastelen maar die ook aantonen hoe eenvoud de mens siert. Via tv het Groot Dictee meedoen zou het ultieme hoogtepunt van elk jaar kunnen zijn als mijn trouwe huisgenote en ik niet nog leukere activiteiten hadden die we enkel in teamverband bedrijven.

Breng je krachtig bewustzijn in relatie
met een sterk besef van waarde en eigenheid

Als ik home alone ben, beluister ik muziek van Tangerine Dream op volume 10. Door hun melodieuze klanken waan ik mij op weg naar het middelpunt van het melkwegstelsel waar ik met een ontzettende vaart van bijna 300.000 km/sec in een zwart gat val. Wees niet ongerust. Het volgende liedje, een van Rammstein of Within Temptation, werpt me altijd heelhuids terug in de werkelijkheid van iedereen. Op die dagen snak ik naar de thuiskomst van mijn trouwe huisgenote, want alleen samen kunnen we home & away naspelen.
  Ondertussen houd ik mijn brein bezig. Een kunst die ik me op mijn oude dag eigen wil maken is het schilderen. Ik probeer een stroming te vinden waarin ik zowel de kwaliteiten van het expressionisme als het impressionisme uit de doeken kan laten komen. Ik vervorm de werkelijkheid maar hou mijn aandacht bij lichteffecten en kleur. Ik werk niet in open lucht, maar ik probeer wel mijn gevoelens in mijn werk weer te geven. Regels zijn er niet. Het enige criterium dat ik volg is dat ik het zelf mooi moet vinden. En het is meegenomen als iemand anders het ook als mooi ervaart.
  Het zou leuk zijn als alle mensen op aarde hun krachten bundelden om de lelijkheid uit de wereld te helpen en de schoonheid in hun vaandel te schrijven. Of schilder elkaar af.

2013

Allen onder de spaardouche

De Heer heeft ons opgedragen onszelf te vermenigvuldigen, niet ons geld. De mens heeft echter een notie van de toekomst en dus wil hij zijn leven zeker stellen door te sparen. Januari is de intrestmaand bij uitstek. We tellen ons geld in de hoop dat 2012 iets extra heeft opgebracht. Menig man of vrouw slaagt daar niet in door verkeerde inschattingen en belandt in de goot, maar de meeste Belgen zweren bij het varkentje met een tweede gleuf, die op zijn rug.
  Volgens de media zitten we op een ramkoers. Onze boot heeft te veel snelheid en botst tegen de kade. Rampen teisteren de wereld. Niet alleen zouden we moeten investeren in onze natuur, we zouden beter ook onze centen beleggen om de economie wat op te schroeven. Alleen zo kunnen we iets aan onze skyfall doen. De gelijknamige film die momenteel in de zalen draait, wordt akoestisch begeleid door Adèle. Mooie vrouw, mooie stem ook, maar wat ze zingt is nogal zwartgallig. De bevende aarde zal onze harten splijten, we zullen verkruimelen als we niet onze adem inhouden en tot tien tellen. Dure film maar goedkoop vermaak, zo zou ik ook onze wereld willen beschrijven.
  Sinds de bankcrisis hebben veel rekeninghouders hun spaargeld over verschillende banken verspreid. Ook ik heb dat gedaan en betere tijden afgewacht. De intrestvoeten waren jarenlang niet om over naar huis te schrijven, want de banken hadden wel grotere kopzorgen. Met mijn optimistische kijk op de wereld durf ik nu te zeggen dat ze bijna uit het slop zijn. Althans, ze doen verwoede pogingen om nieuwe geldschieters te lokken, want veel kleine drollen maken een grote hoop. Ik durf weer op een van de banken in het park te gaan zitten, opgedroogd en ontdaan van de vogelstront.

De hemel staat al in brand,
nu de aarde nog

Zwemmen in het geld zoals Dagobert Duck kan ik nog steeds niet, en beleggen durf ik niet, want ik heb te veel kennissen die hun broek eraan gescheurd hebben. Iemand met wat meer lef mag zich gerust op de aandeelmarkt gooien. Ik hou me bij het zekere, bij mijn internet spaarrekeningen. Ik spaar dus naar hartelust verder, ook al weet ik dat ik nooit waar voor mijn geld zal krijgen.
  Mijn vriendin en ik zoeken moedig naar een zetelcombinatie voor de woonkamer, een tafelstoelenset voor de eetkamer en een kast voor de hal. We shoppen tot we erbij neerdroppen, maar we slagen er niet in onze gading te vinden. De binnenmuren van ons huis hebben een likje verf broodnodig, maar een betaalbare schilder dient zich niet aan. We gaan graag op reis, maar tweeduizend of meer euro uitgeven aan een cruise is niet aan ons besteed. We gooien ons geld niet graag in het water en dus blijven we ermee zitten. Nog een geluk dat we onze innerlijke mens bij tijd en wijle bevredigen, want we eten graag. Drinken doen we echter met mate. Met een gevuld maagje en een geleste dorst kunnen we de luchtzakken in ons papieren vliegtuigje wel aan.
Terwijl de euro's zich opstapelen, leven we van de liefde en zingen met Adèle mee: Waar mijn liefje gaat, ga ik, wat hij ziet, zie ik. Mijn vriendin voelt zich zonder mijn liefhebbende omarming niet veilig. We doen zoveel mogelijk samen omdat we genoeg stellen kennen die naast elkaar leven. Computeren doen we wel naast elkaar, in onze luie zetel: zij op de portable en ik op mijn tablet. Msn, chatten, facebook, het is allemaal toegestaan. Zo blijven we verbonden met de wereld die doller draait dan we denken. De enige belofte die we moeten nakomen is een koppel blijven. Ja zeker, lief en leed delen.
  De jaren rijgen zich aan elkaar als kralen aan een snoer. Nu en dan vrolijken de kleuren van de regenboog ons aardse zandkorrelbestaan op en dan wanen we ons even onder een zonnehemel op een maagdelijk strand en komt het zorgeloze kind in ons naar boven. Spijtig dat we geen kinderen hebben, want dan hadden we misschien reden om te klagen. We bekennen kleur: geld maakt gelukkig, tot de wereld op onze kop valt. Adèle zingt het uit: Face it all together.

Terug naar boven