De minnaren van Bokrijk
Mist
PDF download↑
Tijdens een wandeling aan de Maas viel het me op dat de geluiden rondom mij door de mist werden versterkt. Ineens bedacht ik dat in de mist horen hetzelfde klinkt als in de misthoorn. Ik dacht: misschien kan ik de vrouw van mijn dromen lokken door op een misthoorn te blazen. De kinderen van mijn broer verlangden al langer naar een tante, waarom die niet zoeken in het kasteel van Bokrijk met zijn vele dakkapelletjes? Of in de grote molen die verboden gebied is voor bezoekers? Last but not least heeft het vinden van het boek Don Quichot in de boekenwinkel Snuffel te Hasselt me klaargestoomd om tegen windmolens te vechten en platonisch verliefd te worden.
Ik ben ervan overtuigd dat alle werelden even echt zijn en dat ik met mijn verstand naar elke plek in het heelal kan reizen zonder tijd en ruimte tot een wormgat te moeten buigen. Vandaar dat ik in dit verhaal de mistige wereld van onwaarschijnlijke wezens en plaatsen bezoek en er terloops een waarheid als een koe opvang.
Achterflaptekst
Een vrijgezel stelt zich al zijn leven lang vragen over de zin van het leven. Op een mooie dag brengt een fietstochtje hem samen met zijn neefje en nichtjes aan de rand van een natuurgebied. Uit een mistige wereld doemt een pittoresk kasteel op.
De kinderen zijn ervan overtuigd dat de bewoner er hun liefste schooljuffrouw gevangen houdt en willen dat hun oom haar bevrijdt om ermee te trouwen. Ze dringen het schijnbaar verlaten kasteel binnen en onderzoeken alle kamers. Een of ander mechanisme slingert hen door tijd en ruimte en zo verzeilen ze in een oud liefdesverhaal.
Fragment:
Het klikte. Ik slikte, want liefde was elkaars namen graag horen. Ik wilde voor één keer dat we ons konden gedragen als een verliefd koppel in een boek dat slechts een leven gegund was tot aan de laatste zin op de allerlaatste bladzijde. Dan mochten de vlammen eindelijk aan het papier likken en alle onbenullige personages naar de verdoemenis helpen.
Ik liep terug naar het verandaraam, schoof het open en stapte de tuin in. Meteen zat ik gevangen in een dikke mistlaag. Ik strompelde als een blinde voort en snakte vurig naar het licht van de dageraad die mijn veilige cocon zou doen verdampen.
Ik lachte dat horen en zien me vergingen.
