De heer van Doeatstad
Prins
PDF download↑
Het huwelijk van kroonprins Philip van België met Mathilde zette me ertoe aan het over prinsen en prinsessen te hebben. Mijn voorkeur voor oude kastelen en mijn afgunst voor torenhoge gebouwen - wat sneu voor de Twin Towers van New York - dwong me om over stenen en steden te vertellen.
Hoe efficiënt werkt mijn lichaam? Stuurt het mijn driften en bepaalt het mijn mentale gezondheid? Of ben ik door een kok in elkaar geklutst? Recept? Fantasie? Verhaal? Ik zal me op mijn woordenschat laten drijven, en op de oevers zullen zich twee verhalen afspelen, een echt en een onecht. Er zal genoeg fantasie zijn, zonder buitenaardsen, en amoureuze ontmoetingen die pieken.
Achterflaptekst
Een prins in een koninkrijkje, singel en belast met allerlei protocollaire bezoekjes, slaagt er niet in de opkomst van de steden tegen te gaan. Bovendien lukt het hem niet de vrouw van zijn dromen te vinden. Hij kapt met zijn gemakkelijke leventje en komt in contact met een vrouw die de rol van een prinses perfect zou kunnen spelen.
Met de hulp van de kinderen van zijn broer raakt hij verzeild tussen twee werelden. Zijn buitenzintuiglijke reisjes escaleren in een zoektocht naar woorden die op hun beurt een weg vrijmaken naar een bijzondere stad. Daar zal hij zijn evenwicht terugvinden.
Fragment:
Anna had de steen onmiddellijk aangevoeld. En hij haar. Als amulet of talisman kon hij haar goede diensten bewijzen.
‘Mag ik een muziekje spelen?’ vroeg ze toen ze erop uitgekeken was.
‘Jij mag alles,’ zei ik.
Nu zul je je afvragen welk liedje ze startte. Wel, dat van het elektrisch lichtorkest: Het is over.
Spontaan herinnerde ik me de zeven muzieknoten op de wolkenkrabbers, de zeven steden van Moe. Ik had korte metten gemaakt, ik had iedereen de metten gelezen, de eerste van de zeven kerkelijke getijden. Zeven.
Ineens verscheen Anna’s mooie kopje in mijn blikveld. Ze stond voorovergebogen over het bureau en haar gezicht hing niet verder dan tien centimeter van dat van mij.
‘Kan ik je met iets van dienst zijn?’ vroeg ze.
Ze was dartel.
Ik dacht even na en vroeg:
‘Wil jij voor mij een kindje baren?’
Haar glimlach viel weg. Zeven woorden bleven.
