De relikwieënverzamelaar: de anticipaat

Uitgegeven door FreeMusketeers-Lecturium in 2009/PDF download→

Schattenland

De eerste serieuze gebouwen in onze contreien waren abdijen, en na een bezoek aan de schatkamer van de kerk van Susteren, waar vroeger de kerk van de stiftabdij stond, besloot ik de heiligenaanbidding onder de loep te nemen. Hoewel er maar weinig van de vroegere volksdevotie is overgebleven, worden allerlei relieken nog steeds verhandeld alsof het schatten zijn.
  Maar ik ga liever op zoek naar de kracht van relikwieën, en misschien vind ik een manier om ermee terug in de tijd te reizen. Stel nu eens dat ik dat kan, misschien kan ik de wereld dan verbeteren. Ik wil onzichtbaar door de landschappen zwerven en alleen maar observeren, als een heilige. Misschien wijst een dood kind me de weg naar die andere wereld.

Boodschappen

Een politierechercheur ontdekt in de bossen rond Genk het lijkje van een gehandicapt meisje. Onder haar lichaam ligt een kogelhuls met een briefje erin verstopt waarin iemand vrede op aarde wenst.
  De speurder is er zeker van dat de manier waarop iemand sterft hem iets kan leren over de dode. In zijn poging om de reden van de noodlottige dood te achterhalen krijgt hij hulp van reusachtige wezens die op heiligen lijken. Door hun sumiere aanwijzigingen ziet hij een verband tussen de boodschap bij het lijkje in Genk en de boodschap van een vermist meisje uit Susteren. Hij is ervan overtuigd dat hij de moordenaar van het gehandicapte meisje zal vatten als hij de ontvoerder van het weeskind vindt.

Fragment:
Een straaljager scheerde laag over. Jerome stond aan het benzinestation te tanken en vroeg zich af welke vijand het land was binnengedrongen terwijl een tweede gevechtsvliegtuig voorbijraasde zonder intelligente bommen te droppen. ‘Mayday, mayday.’ Was dat een radiobericht van een gevechtspiloot in nood? Jerome vroeg zich af hoe het met de wereld verder moest. Dat oorlogszuchtige was nu eenmaal de ware kleur van de mens. Gelukkig waren er nog de heiligen die het hachje van arme zielen zoals Jerome kwamen redden. Ineens viel het laatste puzzelstukje op zijn plaats. Jerome begreep eindelijk dat de zin van zijn leven hijzelf was. Hij bedankte zichzelf voor dit zandkorrelbestaan. Zijn stilzwijgen sprak voor zich. Het lot van de grote zondaar was bezegeld. Jerome had de discipel die kinderen vrat, eindelijk gevonden.