De wespenvangers van Tornac
Ik heb heel wat in familieverband gereisd. Ik had nooit kunnen vermoeden dat de vakantie zo hectisch zou zijn en daarom vertel ik mijn verhaal op een speelse manier.
Een sinister kasteel mag niet in het decor ontbreken, en zonder de ongelooflijke naïviteit van de hoofdrolspelers zou het verrassingseffect nooit groot genoeg zijn.
Op vakantie in Frankrijk lijkt niets een familie te kunnen raken, maar op de vijfde dag teistert een brand de vakantiewoning en moeten de bewoners vluchten. Ze hopen soelaas te vinden bij de eigenaar van het huis die in het plaatselijke kasteel woont, maar ze stuiten er op weerstand. Op de koop toe gooit een van de ex-lieven van de dochter roet in het eten. Maar haar huidige vriend kan gelukkig het complot ondergraven.
De familie speelt het spelletje mee en ze raken verzeild in een grot waar vermeende bovenaardse krachten heersen. Daar komen ze achter de ware toedracht van hun hachelijke avontuur.
Fragment:
Zittend aan de ontbijttafel vraag ik me af waarom ik me zo moe voel. Wellicht ligt dat aan de pil die ik heb ingenomen tegen de tranende ogen; op de bijsluiter stond dat je er slaperig van werd.
Ik heb mijn vrije dag, en Patrisse heeft de trein van 08u06 genomen om te gaan werken. Ook al zitten er twintig kilometer vuile lucht, hopen bakstenen en andere hindernissen tussen ons, wij houden van elkaar zoals nooit tevoren.
De reis naar Tornac was onvergetelijk en verdient het op papier te staan. Ik vind echter het relaas over mijn samenwoonproject belangrijker. Patrisse is de ware, en wij zullen er alles aan doen om het vuur in onze relatie brandend te houden.
Veel mensen vinden een boek niet goed als het einde hen niet bevalt. Ik vind dat de schrijver de lezer moet lokken om met hem mee te gaan naar een andere wereld. Je moet je aan het einde uit dat verzonnen universum terugtrekken en blij zijn dat je erbij was. Dat noem ik leesplezier.
© EYGEN-BOEKEN.be
Online sinds 25/05/2012
Alle rechten voorbehouden
Versie 12.08
Page update 24/07/2024